ทางเดิน อคติ ความฝัน และ จำ

ชีวิตคนเรานั้น แท้จริงคือ การเดินทางชนิดหนึ่ง ซึ่งเดินจาก ความเต็มไปด้วยความทุกข์ ไปยัง ที่สุดจบสิ้นของความทุกข์ ที่ตนเคยผ่านมาแล้ว นั่นเอง ไม่รู้ว่า ผู้นั้นจะ ทราบหรือไม่ทราบ รู้สึกหรือไม่รู้สึก ชีวิตก็ยังคงเป็น การเดินทาง เรื่อยอยู่นั่นเอง เมื่อเดินไป ทั้งไม่ทราบ ก็ย่อมมีความ ระหกระเหิน บอบช้ำเป็นธรรมดา

การ เดินทางของชีวิตนี้ มิใช่เป็น การเดินทางด้วยเท้า ทางของชีวิต จึงมิใช่ ทางที่จะเดินได้ด้วยเท้า อีกเช่นเดียวกัน บัณฑิตทั้งหลายในกาลก่อน ได้พากันสนใจใน "ทางชีวิต" กันมากเป็นพิเศษ ในฐานะที่เป็นทางของจิต อันจะวิวัฒน์ไปในทางสูง ซึ่งจะไปได้สูงกว่าทางวัตถุหรือทางกาย อย่างที่จะเทียบกันไม่ได้เลย

สิ่งที่เรียกกันว่า ทางๆ นั้น แม้จะมีสายเดียว ก็จริง ตามธรรดา ต้องประกอบ อยู่ด้วย องค์คุณ หลายประการ เสมอ ทางเดินเท้า ทางไกล แรมเดือน สายหนึ่ง จะต้องประกอบด้วย สะพาน ร่มเงา ที่พักอาศัย ระหว่างทาง การอารักขา คุ้มครองในระหว่างทาง การหาอาหาร ได้เสมอไป ในระหว่างทาง ฯลฯ ดังนี้เป็นต้น ฉันใด ทางชีวิต แม้จะสายเดียว ดิ่งไปสู่ ความพ้นทุกข์ ก็จริง แต่ก็ต้อง ประกอบไปด้วย องค์คุณ หลายประการ ฉันนั้น

คัดมาบางส่วนจาก  ทางเดินของชีวิต    โดย ท่านพุทธทาสภิกขุ

....การมองเห็นความแตกต่างเป็นเรื่องง่าย เพราะ แค่มองปราดเดียวเราก็แยกได้ว่า ใครขาวใครดำ ใครอ้วนใครผอม แต่ การสร้างสังคมที่ยอมรับความแตกต่างนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย หากแต่ละคนยังคงเกิด อคติ ติดอยู่ในใจ  อันนี้เรื่องอคติ


....บางคนมักจะบอกว่า มีความฝันไปทำไม ยิ่งฝันสูงยิ่งตกยิ่งเจ็บหนัก แต่ ถ้าเราไม่มีความฝันละ เราไม่ตก เราไม่เจ็บ แต่ เราจะมีชีวิตไปเพื่ออะไรในแต่ละวัน   นี่ความฝัน


เคยนึกเล่นๆย้อนไปจำถึงวันแรกที่เห็นทะเลแล้วรู้สึกยังไง ตอนนั้นคงเด็ก คงตื่นเต้นปนกลัว สงสัยว่ามันทำไมสีฟ้า ว่ามันลึก แล้วคลื่นมาจากไหน แต่ความจำและความสามารถในการอธิบายความรู้สึกคงยังไม่พัฒนาเท่าตอนนี้เลยจำไม่ค่อยได้  เรื่องความจำ