พ่อ

เดือนธันวาปีนี้มันแปลกระคนเศร้า ได้รับข่าวร้าย
ว่าพ่อได้เสียไปแล้วเมื่อสามปีที่แล้ว....โดยเราเพิ่งจะรู้
พ่อผู้แยกชีวิตไปอยู่กับครอบครัวใหม่..ตั้งแต่เราอายุได้หก-เจ็ดขวบ
คำว่าทิ้งเลย...นั้นคงจะใช้ได้สำหรับเหตุนี้
ผ่านเวลามาพ่อทำได้เพียงส่งจดหมายมาบอกเล่าเรื่องราว
และคำว่ารักที่เราได้รับก็ผ่านตัวหนังสือในจดหมายนั้น
ภาพความหลังที่เราจำพ่อได้ก็เพียง เราขี่คอพ่อกลับบ้าน
หลังจากพากันไปเยี่ยมแม่ที่เพิ่งคลอดน้องสาวของเรา
กับอีกเรื่องที่เราต้องคอยวิ่งไปซื้อบุหรี่ให้พ่อ"สามิตร สิบสี่ซองนึงครับ"
และคำคืนที่เรากำลังนอนหลับ พอพ่อกลับมาดึกแค่ไหนก็จะมาปลุกเราขึ้นมาเล่น มาหอมแก้ม
เท่านั้นจริงๆ
ช่วงวัยนึงก็น้อยใจในโชคชะตา ที่เรามีน้อยกว่าคนอื่น
ได้แต่เก็บแรงกดดันนั้นเอาเป็นพลังว่าชีวิตนี้ต้องเอาดีให้ได้

และ เมื่อมีหน้าที่ เราก็จะทำหน้าที่พ่อให้ดีทุกเวลา ทุกโอกาส

ผ่านไปผ่านมานานเท่านานก็ไม่เคยได้รับข่าวกันเลย

จนวันนี้ที่ได้ทราบข่าว.....ก็ใจหายนะ

ถึงแม้ว่าพ่อจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจยังไงกับชีวิตของผม

อยากบอกให้พ่อรู้เสมอ.......ทุกครั้งที่พ่อใช้ผม....

ผมดีใจและภูมิใจที่ได้ไปวิ่งซื้อบุหรี่ให้พ่อนะครับ